Het moet al erg doen eer je een naam van een groot schilder-tekenaar niet terugvindt in de Encyclopedia Britannica.
Wel, Francesco Furini (1600-1642) is uit de boot gevallen.
Nochthans was hij met o.a. Cecco Bravo, Vannini werkzaam bij de laatste Medici (Fernando, als ik me niet vergis) en zijn er van zijn hand prachtige schilderijen en tekeningen te bewonderen over heel de wereld.

We zijn terug bij het neo-platonisme dat opgang maakte mede de stimuli die vanuit de Medici vertrokken.
De Florentijnse barok is theatraal maar gonst van levenslust. En het mag je niet verwonderen dat de Bijbelse onderwerpen vooral dienden om de heerlijkheden van het (vooral vrouwelijke) lichaam te etaleren en te verheerlijken.
Die theatraliteit zul je in Florence nodig hebben om je te verweren tegen de oprukkende restauratie in de Kerk, de gevolgen van de contra-reformatie zullen recht evenredig met de oprukkende Verlichting zichtbaar worden en in galante stijl met elkaar botsen.

Daarom deze prachtige tekening in rood krijt nu de lentekleuren zo ontroerend fris en nieuw zijn, een schoonheid die maar enkele weken duurt of ’t begin alweer naar de herfst te ruiken.

Ik hoorde dat horden mensen zich hebben aangemeld om in Brugge naakt op de foto te komen, en tegelijkertijd citeerde iemand de uitspraak: als ’t voor de kunst is, hebben ze er geen moeite mee, meneer, maar in ’t echte leven is’t een andere zaak, ook in 2005.
Dus is Furini op zijn plaats, en hopen we maar dat we de vanzelsprekendheid terugwinnen waarmee hij de schoonheid benaderde, en dan is een beetje theatraliteit best toegelaten.

---