Waarde ex-patient,
Ja, je bent erin geslaagd om een glimlach op mijn lippen te toveren.
Je komt een terrein van dreigende stilte binnen, dat wil zeggen dat in dat land waar vrouwelijk en mannelijk er niet meer zo toe doen, je deze tijd tegen hebt.
Uitlopers van een tijdperk kenmerken zich vaak door het terugschroeven naar vroegere versnellingen omdat men bang is dat door de vermeende snelheid waarmee de dingen veranderen, wij het landschap niet meer zullen zien, onze oriëntatie dus zullen verliezen.
Het sterke masculine zal dus zich nu eerder manifesteren.
We hebben een tijd lang alles wat mis was op de jaren zestig kunnen steken, deze vergaande permissieve tijd zoals de hedendaagse ethici dat noemen, maar als je die stelling probeert te staven met feitelijkheden merk je al vlug dat vrij vroeg in de zeventiger jaren de inhaalbeweging is ingezet: de economie won het van de filosofie, een uitslag die te voorspellen was.
De grote identiteitscrisis van de oude man Europa liep samen met de liberale heropleving en het succes van uiterst rechts, een bijzonder moeilijke situatie.
Voeg daarbij de storm tegen de libertijnse seksualiteit (of wat daarvoor in menige fantasie zou moeten doorgaan) die vanuit Amerika vertrok, en zich over Europa verspreidde met als bitter hoogtepunt de Belgische Dutroux-affaire, en je ziet dat de krijtlijnen plots weer strak om ons heen getrokken zijn.
Vreemde combinaties waren en zijn het.
Het begon in de States bij ene Anita Bryant, de appelsienenkoningin, en aankleefster van zeer fundamentalistisch geloof, en het waaierde uit naar een bepaald soort feministen die zich vermengden met dit vreemde volkje om het op te nemen voor het “zuivere” kind.
De homo-gemeenschap had zijn (in hun ogen terechte) straf gekregen door de Aids epidemie maar was verder kapitaalkrachtig genoeg om economische macht uit te oefenen, dus hoorde bij het landschap, en aldus verplaatste het slagveld zich naar de strijd tegen alles wat met seksualiteit van jongeren had te maken.
De tactiek was: de grote hoop. Smijt alles op één hoop, en gij zult machtig zijn want je jaagt hoe dan ook de burger angst aan.
En of ze dat gelukt is!
De barbaren stonden daarbij aan de Europese grenzen, en al keken we niet om naar Afrika, Oost-Europa zakte in elkaar en dus kon alleen een Europese uitbreiding voorlopig de druk van de ketel laten.
Maar…de barbaren blijven komen, men vergeve mij de term, hij is inderdaad louter ironisch.
Nu spreken we nog niet over Midden – en Zuid Amerika (opvallend stil in de Europese media) tenzij we wat sensatieverhalen over de drugmaffia kunnen verkopen.
Nabij het Europese huis smeult het voormalige Joegoslavië na, een exponent van onverdraagzaamheid die we hier willen vermijden, midden-Afrika smeult niet alleen maar ‘verbrandt’ elke dag (vaak ook in stilte) duizenden van zijn bewoners en India en China maken zich op om weldra Europa de volle prijs te laten betalen.
Als je dat perspectief dat veel te ruw geschetst is en maar ten dele volledig, voor ogen hebt, weet je dat isolatie geen toekomst heeft, laat staan dat ze splendid zou zijn.
Nog minder is angst een oplossing. Angst brengt haat mee, vertroebelt de werkelijkheid.
Er wordt immers in de diverse plaatsen van de wereld in alle stilte vaak keihard gewerkt, met te weinig middelen, maar met veel verbeelding en volhardingsvermogen. (hoor ik daar een roep op de jezuïeten?)
Ook dat zou meer moeten belicht worden, de grote en kleine initiatieven die vanuit de oude man Europa blijven vertrekken.
Wat heeft dat nu allemaal met jou mooie prenten van gisteren te maken?
Wel, de toekomst zal vrouwelijk zijn, en filosofisch.
Of dat nu een wens is of ook werkelijkheid zal worden, weet ik niet, maar er is voldoende wetenschappelijk onderzoek aanwezig om die richting zichtbaar te maken.
Van al die grote plannen die onze kinderen en kleinkinderen moeten uitvoeren komt niks in huis als ze niet mogen zijn wie ze zijn, mensen met een mannelijk of vrouwelijk vertrekpunt maar met meer gemeenschappelijke emoties en ideeën dan wij wel vermoeden.
Een mooie wens hè voor Valentijn, van harte van jezelf mogen houden.
De foto is van Bernard Faucon: Le 4me chambre d’ amour.
In de stilte 